Dag 279

Na een half uurtje rijden kwamen we op een splitsing waar we naar rechts moesten. Er was daar een weegbrug voor vrachtwagens. Tim laten we voor de gein is de auto wegen. Als het mocht natuurlijk we konden het allicht vragen. Na wat met vrachtwagens chauffeurs gepraat te hebben, hebben we aan het personeel gevraagd of het kon. Het was geen probleem. Het groene hotel weegt zonder ons erin en met 1 volle tank, 2920 kilogram. Altijd leuk om te weten. Hierna zijn we weer verder in de richting van de Victoria falls gaan rijden. Halverwege zagen we een afslag naar een zout vlakte. Dat leek ons wel interessant dus we zijn er heen gereden. Onderweg een zooi wilde beesten en een paar maraboe’s gezien. Ook een paar wegen die afsloegen van de hoofdweg waar alleen het personeel van het bedrijf mocht rijden. Dat bedrijf stond aan het einde van de weg dit was iets van 50 km of meer. Daar stonden we dan en nog niet echt een zout vlakte gezien. Tim vond het zonde om zomaar weer terug te rijden en niet gevraagd te hebben of we het bedrijf mochten bekijken. We zijn dus naar binnen gelopen en gevraagd of het mogelijk was om het bedrijf te zien. We moesten even wachten en dan zou er iemand komen die kon zeggen of het kon of niet. De man die er toen aan kwam had het zelf te druk om dat hij een vergadering had, maar er was nog wel iemand anders die ons wel wat over het bedrijf kon vertellen. Het was niet mogelijk, door alle veiligheidsregels, om het bedrijf van binnen te kijken. Dat vond hij ook wel jammer maar het was nou eenmaal zo. Na zijn praatje over het bedrijf liet hij ook nog wat foto’s van de Victoria falls zien. Van een paar weken geleden en van als het half vol staat. Het staat nu erg droog. Wij hopen dan ook op wat regen voordat we daarheen gaan. De man gaf ons ook nog toestemming om even bij de zoutpan te gaan kijken als we terug reden over de weg. Dat hebben we gedaan natuurlijk, we moesten wel beloven dat we niet over de zoutvlakte zouden rijden. Hij liet doormiddel van foto’s zien waarom. Hun, met 4*4, zijn daar ook wel is vast gezeten en hebben daar moeten overnachten omdat het iets van 24 uur duurde voordat ze er weer uit waren. Na het bord alleen toegang voor het personeel, kwam er even later weer een plek met slagbomen. Hier zijn we ook door gereden en we reden nou op een weg door de zoutvlakte heen. Wat een vlakte en soms staat het ook vol met water. Eens in de zoveel tijd. Na een paar km kwamen we een medewerker tegen op zijn trekker. Die vroeg wat we aan het doen waren en dat we hier niet mochten komen. We zeiden dat we toestemming hadden van de manager. Maar hij zei als je hier wilt komen heb je iemand nodig van de beveiliging. Het leek ons het beste om maar weer terug te gaan naar de slagbomen. Toen we daar stonden brak er ineens noodweer uit. Onwijze wind, regen en bliksems. Hadden we toch onze zin eindelijk regen, na een kwartiertje zijn we weer wat verder gereden en hebben de auto geparkeerd op onze slaapplek. ’s Avonds kon je een tijd lang het onweer zien in het noorden, waar de Vic. falls zijn.


Wildebeest, zomaar langs de weg!