Einde verhaal!!!!!!!!!!!

Bedankt voor het volgen van de website.
We zijn alweer even in Nederland en de auto hebben we 7 februari opgehaald in Antwerpen. Er was jammer genoeg wel iets opgevallen. Waarschijnlijk wat dozen fruit.
De bemanning zei dat dat al gebeurd was bij de eerste keer dat hij hem zag.
Gelukkig is er niks gestolen dus alle souveniers hebben we. De accu was wel leeg maar nadat iemand zijn auto er bij had gezet konden we de auto starten en naar huis rijden. Dat ging zonder problemen.
Nogmaals bedankt voor het lezen en kijken en veel plezier voor de rest waar jullie mee bezig zijn.


Heenweg geen deuk, terug twee grote.

Dag 338

Op het vliegveld!!! Op weg naar huis.

Dag 337

Daar gaat ie!

Dag 336

Vroeg in de morgen waren we opgestaan om onze spullen te pakken, ‘s middags zouden we onze auto namelijk in moeten leveren in de haven. Veel te pakken hadden we niet, wat kleren voor een paar dagen, paspoort en een tandenborstel. We waren dan ook vrij snel klaar en zijn naar de haven gereden. Daar hebben we de auto klaar gemaakt voor vertrek, de banden en stoelen moesten van het dak. Daarna hebben we een paar uur gewacht tot er eindelijk iemand van douane was zodat de auto gecontroleerd kon worden. De douane stelde niet veel voor. Het chassisnummer werd even gecheckt en daarna was het wel goed.
Daarna moesten we de autosleutels inleveren zodat ze de auto naar de boot konden rijden als het nodig was. Ai, daar hadden we niet veel zin in, de hele reis heeft er niemand anders in onze auto gereden en waren dat dit keer ook niet echt van plan. Daar waren ze niet al te blij mee, maar uiteindelijk kon het wel en zouden ze ons een belletje geven wanneer de auto verplaatst moest worden. Ondertussen bleek er ook nog een probleem met de betaling. Het geld was wel van onze rekening afgeschreven maar nog op de rekening van het bedrijf gestort. Na onze bankafschriften te hebben laten zien was het in orde en om een uurtje of vier konden we eindelijk weg bij de haven.
Daar liepen we dan met vier zware tassen en we moesten nog een aardig eind lopen naar onze overnachtingplaats. We hadden geluk want na 20 meter lopen stopte er een busje met een aardige Bulgaarse tourgids. Hij moest toch die kant op dus hij kon ons wel even afzetten, dat sloegen wij natuurlijk niet af. In de stad nog even iets gegeten en daarna heeft Robbin zich bij een vrolijke Chinese backpakkers ingeschreven, Tim had ondertussen besloten bij Chanda en de familie te blijven logeren.


Chanda en haar zus.

Dag 335

Om tien uur hadden we afgesproken om in de haven te zijn, voor verdere handelingen. Tim was al vroeg op en besloot daarom lopend naar de haven te gaan terwijl Robbin nog even bleef liggen en daarna met de auto naar de haven reed. In de haven hebben we geld over gemaakt naar de verschepingsmaatschappij en werden vervolgens naar SARS gestuurd om onze autopapieren in orde te maken. SARS is een groot overheidsbedrijf waar alle invoer en uitvoer geregeld wordt. Bij SARS aangekomen bleek dat ze onze papieren nog niet in orde wilde maken zolang de auto nog niet op de boot stond. Na veel heen en weer gebel en geloop bleek dat het allemaal goed zou komen als de auto op de boot stond.
Wij gingen ondertussen maar eens serieus kijken voor een vliegtuig naar huis. We gingen naar een adresje waar we al eerder goede aanbiedingen hadden gekregen maar die bleken, nu we wilde boeken, er niet meer te zijn. We besloten naar het vliegveld te rijden omdat we daar voorheen ook vluchten voor een goede prijs konden krijgen. We kwamen net voor vijven aan op het vliegveld en waren bang dat we al te laat waren. Tim sprong daarom snel uit de auto terwijl Robbin een parkeerplekje ging zoeken. De parkeerwachters waren erg vriendelijk, de auto mocht gewoon voor de ingang staan en de parkeerwachter zou er wel een oogje op houden (voor een gebruikelijk fooitje natuurlijk). Tim had ook succes want de ticketservice was nog open. De prijs was ook nog steeds gunstig dus hebben we maar gelijk geboekt. Op zondag (over 3 dagen) vertrekt ons vliegtuig naar huis.

Zomaar een plaatje in Kaapstad.

Dag 334

Vandaag zouden we horen of we mee op het schip mochten van zaterdag en wat we dan zouden moeten doen. Na uren wachten kregen we het verlossende telefoontje, de auto mocht mee! We hebben weer gepraat met de verschepingsmaatschappij wat we moesten doen en dat heeft ons samen met al dat wachten wel een hele dag gekost. Aan het eind van de dag hebben we de auto bovenop de tafelberg geparkeerd vanwaar we over Kaapstad uit konden kijken. Het was een apart gezicht al die lampjes.

Dag 333

Na de parkeerwachter gedag te hebben gezegd, zijn we Stellenbosch uitgereden. Niet veel later zaten we alweer in Kaapstad. We hadden nog de hele dag maar we wisten niet wat we moesten gaan doen. Tim wilde nog over de krottenwijken lopen en had daar nu mooi de tijd voor. Robbin zag dit niet zo zitten is rondje over de waterfront (winkelcentra) gelopen ook heeft hij nog een museumpje gepakt.
Tim is eerst naar de kapperzaak, waar Chanda werkt, gegaan. Die kon me vertellen waar ik heen kon gaan en waar de taxi’s te vinden waren. Ze vonden het eerst niet een heel goed idee maar vertelde me wel waar ik heen kon gaan. De kleding keuze vonden ze wel goed. Ik had namelijk me oude kleren aan, die ze bij de souveniers winkels niet wilden hebben.
De taxi rit was gezellig. De mensen die daar in zaten moesten ook allemaal naar die wijk. Dat zag er goed uit dus. Na de taxi rit ben ik door wat kleine straatjes gelopen en af een toe gestopt. Om een praatje met de mensen te maken. Je valt toch nog wel op als witte, ondanks dat je oudere kleren aan had dan hun. Ze vinden het ook wel interessant en stoppen graag met niks doen om even met je te praten. De huizen zien er van buiten niet uit en het is ook niet groot. Maar de meeste hebben wel een tv of een koelkast. In de derde wijk wilde een “gangster” mij wel de weg wijzen. Deze gangster was iets van 1.50 meter groot. Het was een aardige jongen alleen in het weekend ging hij wel zijn groep tegen andere groepen vechten. Hij had zelf twee littekens in het gezicht van een mes. Dat is schijnbaar bij zo een gevecht gekomen. Op een gegeven moment wilde hij ook niet meer verder lopen. Daarna nog van een paar mensen gehoord dat ik in de volgende wijk beter niet kon lopen. Ik had ook al wel genoeg gelopen en besloot maar om naar een taxi plaats te gaan. Om weer Kaapstad in te gaan. Na bij de kapperszaak verteld te hebben dat ik nog leef ben ik weer naar Robbin en het Groene hotel gelopen.

Dag 332

Ook vandaag hebben we de hele dag achter de computer gezeten. Tegen de middag waren allebei de fotoboeken besteld. We hadden de computer voor de hele dag besteld dus zijn we maar wat lopen knoeien achter de computer. Tim is ook nog wat rondjes gaan lopen en kijken of het nog mogelijk was om wat souveniers te ruilen. Het probleem was dat de mensen hier betere kleren hebben dan mijn goede kleren dus er was weinig te ruilen.
Na het computeren zijn we weer het cafe’tje in gegaan, voordat we gingen slapen.

Dag 331

Het was vandaag zondag, er was hier dus weinig te beleven. Ook in Stellenbosch gaat het meeste dicht op zondag. Het internetcafe was wel de hele dag open. We besloten om de dag maar nuttig te gaan gebruiken en alvast foto’s uit te zoeken. Van al de cd’tjes die we onderweg gebrand hebben. We zaten hier van ’s ochtends 9 tot ’s avonds 10. Alleen daarna hebben we onderweg naar de auto toe. Nog even gestopt bij een cafe om wat te drinken

Dag 330

In de ochtend hebben we niks gedaan, alleen wat wachten tot de tijd voorbij ging en om een uur of elf belden we naar de man die ons kon vertellen of er plek op het schip was, of niet. Er was jammer genoeg geen plek meer. We hebben wat overlegd wat we nu gaan doen. We besloten om nog een schip af te wachten die van donderdag. Hij zei ons dat we 80% kans hebben dat we daar met mee kunnen. Anders zetten we hem in een container en hopelijk kan die dan maandag weg. Maar tot dinsdag hebben we niks te doen. We zijn naar Stellenbosch gereden. Dit hadden we nog niet gezien en bleek nog wel leuk te zijn. Daar zijn we een rondje gaan lopen, een bar ingegaan en geslapen op een parkeerplaats.

Dag 329

Deze dag hebben we kaapstad weer bekeken. Wat rondgelopen de hele dag. De vrouw, Chanda, die we aan het begin van de week tegen waren gekomen en waar we ook in de kapperszaak waren geweest om ons te laten knippen, wilden wel der huis laten zien. Daar is Tim ’s avonds heen gegaan. Ze woonden hier met haar kind, zus en nog een vrouw met twee kinderen. In een niet al te groot flatje maar wel met heel mooi uitzicht op de Tafelberg en over een gedeelte van Kaapstad.
Robbin is naar het Waterfront gegaan waar optredens waren. Twee podiums en nog een heel kleintje waar een man stond met een zelf gemaakte gitaar

Dag 328

We besloten om eerst naar het meest zuidelijkste puntje van Afrika te rijden om ’s middags terug te komen en te gaan zwemmen in de verschillende meren hier. Het was nog wel een paar uur rijden. Om een uur of 11 waren we daar en hebben wat foto’s genomen en gegeten. Het was natuurlijk niet veel bijzonders maar we zijn er wel geweest. Hierna zijn we weer terug gereden en hebben gezwommen in de meren. Het was even zoeken maar uiteindelijk hadden we allebei het meer gevonden waar je lekker kon zwemmen, in de zon zat en ook nog van verschillende hoogtes het water in kon springen

Dag 327

Deze dag weer veel gebeld en gedaan om het een en ander rond te krijgen voor de auto. Ook een beetje geïnformeerd naar vliegtickets, het is in ieder geval duidelijk dat de reis ons een hoop geld gaat kosten. Aangezien we vrijdag te horen krijgen of er komende zondag plaats is op een schip zijn we verder gereden om nog het een en ander te bezichtigen.

Dag 326

Deze morgen is Tim naar de haven gegaan om nog een beetje rond te vragen terwijl Robbin in de stad ging uitzoeken of het mogelijk was de auto te verkopen in Afrika. Het bleek onmogelijk te zijn om de auto te verkopen, Tim had iets meer succes. Er was een man die ons wel wilde helpen bij het verschepen. De auto kon als er plaats was wel mee op een schip. De auto zou er dan los bovenop gezet worden en dit zou allemaal voor een leuke prijs gebeuren. Het was dus wel even afwachten tot er plaats was. We zijn wat verder gaan rondneuzen, hebben wat bedrijven afgezocht en het een en ander rondgebeld. Veel mensen waren enthousiast over de reis die we gemaakt hadden, maar veel aan de prijs konden ze niet doen. Het heeft ons de hele dag gekost, maar we zijn er wel wat wijzer van geworden.

Dag 325

We werden al vroeg wakker. Opgewonden reden we langs de supermarkt om het een en ander in te slaan. Ze hadden geen bier, dan maar wijn. Een paar sigaren en een ananas en op weg naar Kaap de Goede Hoop! Onderweg werden nog even verwelkomt door een groep struisvogels die vrolijk met ons mee rende. Enkele kilometers later arriveerde we er! Yoehoe!!!!, We hebben het gehaald. Na wat juichen en springen hebben we onze wijn geopend en de sigaren opgestoken. Dat valt nog niet mee om dat allemaal weg te krijgen om een uurtje of 8 in de morgen. Nadat we alles weg hadden zijn we naar de vuurtoren gereden vanwaar je een mooi uitzicht hebt over de zee. Na een beetje rond gehangen te hebben en wat Nederlanders op de foto te hebben gezet (daar rij je dan 11 maanden voor), zijn we de stad in gegaan naar de havens. Vanaf nu moeten we toch echt iets gaan regelen voor de terugreis en in de haven hoopten we een aardige Nederlander tegen te komen die wel een plekje over had op zijn schip. Helaas is de haven in kaapstad een ‘professionele’ haven en kan je er niet zomaar oplopen zoals in de andere Afrikaanse landen. Veel succes hadden we dus niet en zijn maar op zoek gegaan naar een slaapplaatsje aan het strand. We zijn die avond uit eten gegaan en hebben een van de Zuid Afrikaanse specialiteiten geprobeerd. Na het lekkere maal besloten we een leuke bar op te zoeken om nog eens te proosten op Kaap de Goede Hoop. Stom genoeg waren we helemaal verkeerd gelopen en duurde het wel een paar uurtjes voordat we terug bij de auto kwamen. Er was een kroegje vlakbij de auto waar we nog eens geproost hebben.


Kaap de goede hoop.

Dag 324

Toen we opstonden was er een mooi zonnetje en wij waren in een goede bui, want we gingen naar Kaapstad vandaag. Na anderhalf uur over een (tweebaans!!) snelweg kwamen we in het magische Kaapstad. Een geweldige stad met grote gebouwen, hoge bergen, witte stranden, heel mooi. Na wat rondjes gereden te hebben door de stad hebben we de auto geparkeerd en zijn op zoek gegaan naar een internetcafé. Jammer genoeg was het Zondag en waren bijna alle winkels gesloten, dus er was niet heel veel te beleven in de stad. Omdat het zo rustig is op Zondag waren er allerlei foto en film opnames in de stad. Zelfs eentje van Neckerman Nederland! Zij waren een paar foto’s aan het schieten voor de zomercatalogus voor dit jaar. We hebben nog geprobeerd onopvallend op de achtergrond te komen, maar ik denk niet dat we er op staan. Daarna nog even via de filmopname van een Levis reclame en een foto-opname van Volvo zijn we terug naar de auto gelopen. We zijn doorgereden naar de Tafelberg. Dit is een hele hoge berg in het midden van de stad. We moesten hem beklimmen want de wind was te hard voor de kabelbaan. Het was even zweten maar we hadden wel een prachtig uitzicht over de stad. Naast de kabelbaan was een groot park waar elke Zondag een openlucht concert gegeven werd. Dat leek ons best leuk en zijn een kijkje gaan nemen. Het was behoorlijk druk maar wel gezellig. Iedereen had zijn hapjes en drankjes meegenomen. Wij waren iets minder voorbereid en hadden alleen brood en pindakaas bij ons. Het concert was in ieder geval erg goed en de locatie nog beter. Na het concert zijn we richting Kaap de Goede Hoop gereden en hebben een slaapplekje langs de weg gezocht. Eigenlijk wilde we de dag zelf naar Kaap de Goede Hoop rijden, maar omdat het zondag was en alle winkels dicht waren konden we geen sigaren en drank kopen! Dit is natuurlijk essentieel wanneer het zuidwestelijkse puntje van Afrika bereikt wordt. We besloten dat het beter was om maandag naar het magische eindpunt te rijden.


Kaapstad, ja hoor. We hebben het gehaald.

Dag 323

De wegen zijn minder saai dan de laatste paar dagen. Meer bochten werk ook wat stukken bergje op en dan natuurlijk ook weer bergje af. Dat is wat anders dan de snelwegen die we in Namibie hadden. Hier kon je kilometers ver kijken, geen bocht te bekennen. Wel ging je af en toe omhoog en omlaag. De temperatuur is ook flink gedaald dat houdt ons ook wel wakkerder. We zijn er bijna. Nog honderd kilometertjes en dan zijn we bij, op, over en in Kaap stad.


Zonsondergang, in zuid-afrika.

Dag 322

Een tourgids had ons de vorige avond vertelt dat de zonsopgang bij het uitkijkpunt geweldig mooi was. Dat betekende vroeg op staan dus, om zes uur stonden we naast het bed. Helaas was het ‘s ochtends zo bewolkt dat we na een uurtje nog geen zon hadden gezien, das lekker dan. Het zou nog wel een tijdje voordat de zon door de dikke bewolking heen zou komen, dus besloten we ervandoor te gaan. Tim eerst een stukje hardlopend en Robbin erachteraan met de auto. Na zo’n acht kilometer kwamen we elkaar weer tegen en reden via een camping om onze vuilnisbak nog even te legen.
Dat bleek een verkeerde keuze want toen we bij de camping stopte kwamen er allerlei mensen op ons af. Het bleek dat we hadden moeten betalen om naar het uitkijkpunt te rijden. Dit wisten we echt niet en we konden praten wat we wilde maar we moesten en zouden betalen. Nog flink ook trouwens, bijna 25 euro! Ja in het zuiden van Afrika hanteren ze wat andere prijzen dan in het noorden. We hebben het maar betaalt en zijn een stukje verder gereden in het park. Daar was een warm waterbron. Het water wat daar uit de grond kwam was ongeveer 65 graden en werd naar een zwembad en douches geleid. Grappig om in natuurlijk opgewarmd water te zwemmen en douchen. Alhoewel het deze dag 35 graden was, het warme bad waren we dus al snel zat. We hebben een ijsje gegeten en zijn doorgereden naar de grens van Zuid Afrika.
Het voordeel van de wat meer ontwikkelde landen is dat de grenzen een stuk makkelijker zijn. Stempeltje hier, stempeltje daar en welkom in Zuid Afrika. Ons laatste land van deze reis. We zijn nog zo’n 600 km van Kaapstad het symbolische einddoel van onze reis. Maar voorlopig gaan we nog even genieten van onze laatste dagen in Afrika!


Ai-Ai hotspring, wel 65 graden zo uit de grond.

Dag 321

In de buurt van Luderitz is een spookstad, welke in het begin van de 20e eeuw door Duitse diamantzoekers gebruikt is. We zijn er een kijkje gaan nemen en kregen een rondleiding door de verlaten stad. Het was grappig om te zien hoe de mensen daar leefde en werkte, maar het blijven toch gewoon verlaten bouwvallen dus na een uurtje hadden we het allemaal wel gezien en zijn we op weg gegaan naar Fish River Canyon. Dat was een hele dag rijden op lange kaarsrechte wegen met bijna geen auto’s op de weg, erg saai dus. Aan het eind van de dag bereikte we de Fish River Canyon en konden op een uitkijkpunt nog net de zon onder zien gaan. Dat was een erg mooi gezicht. We hebben wat gegeten en zijn vroeg gaan slapen want de hele dag rijden had ons aardig uitgeput.


Een spookhuis in een spookstad.

Dag 320

Na een paar uur rijden zijn we in een kleine “stad” gestopt om wat eten en drinken te kopen. Bij een kleine stad hadden we niet zoiets kleins verwacht. Er was een winkel, een museum en een hotel. In totaal leefde er iets van 30 mensen. We konden in ieder geval wat te eten en te drinken kopen.
We zijn verder gereden en een uur later hadden weer asfalt bereikt. Hier waren we erg blij mee want het onderstel is in een slechte conditie en op de gravel wegen hoor je de auto kapot gaan. Tegen de einde van de middag waren we in Luderitz. Het was een uitgestorven stadje waar niet veel viel te beleven. Wel ontmoete we een groepje duisters dat ook op vakantie was en we spraken af samen op een camping te gaan staan. De camping lag tussen de rotsen aan de zee. Het zag er erg mooi uit alhoewel de wind behoorlijk was, de bus heeft er de hele avond van lopen schudden. ’s Avonds hebben we met de Duitsers nog wat gedronken en zijn daarna gaan slapen.


Zand, zand en nog eens zand.

Dag 319

We zijn naar de Sossus vlei (zand vallei) gereden. We hadden al gehoord dat de vallei niet te bereiken was met een gewone 2 wiel aangedreven auto en moesten daarom bij de ingang wachten op een lift. Al vrij snel kwamen we 2 Canadezen uit Angola tegen. Zij hadden een 4x4 en vonden het geen probleem als we mee reden. Dat waren twee gezellige mensen en dat was maar goed ook want het was een flink eindje rijden de vallei in.
De vallei was omgeven door grote rode zandduinen, maar op een of andere manier wisten er toch allerlei bomen en planten in de vallei te overleven. Er waren nog wat routes die je kon bewandelen, maar aangezien wij er op het heetst van de dag waren en de hitte bijna ondragelijk was lieten we die maar voor wat het was. We hebben een glaasje prik gedronken en zijn weer tereug gereden naar de ingang.
We namen afscheid van de vriendelijke Canadezen en reden verder naar een andere vallei. Deze vallei was omgeven door rotsen en zo’n 50m diep. Er stond geen water in zodat je er door heen kon lopen, erg imposant. Na een beetje door de vallei te hebben gedwaald zijn we door gereden om een slaapplekje op te zoeken.


Storm in de woestijn.

Dag 318

Voordat we op reis gingen hadden we een adresje doorgekregen van een Duitse vrouw waar je met een kajak de zee op kan om zeehonden te bekijken. Een absolute aanrader was ons vertelt en daarom hebben wij besloten om het ook te gaan doen.
Om 8 uur werden we opgehaald en zijn met een 4x4 een natuurgebied ingereden. Na een flink stukje rijden en nog wat duwen (ja ook 4x4’s komen vast te zitten) kwamen we bij de zee uit. Daar hebben we allemaal een kajak gekregen en gingen het water op. Wauw… ontzettend veel zeehonden daar. Waarschijnlijk zijn ze ook al aardig gewend aan de kajaks want ze waren totaal niet bang. Sterker nog ze kwamen zelfs een beetje spelen. Om je heen zwemmen en gekke sprongen maken, te gek natuurlijk. Je kon zo dicht langs ze varen als je zelf wilde omdat je ze totaal niet bang maakte. Na de tocht die veel te snel voorbij was, kregen we broodjes en een kopje thee als afsluiter.
Na het kajakken zijn we doorgereden naar het zuiden. Onderweg zijn we nog even gestopt bij Dune 7. Een zandduin van een kleine honderd meter hoog en één van de attracties van Namibië. Het is een gezellig plaatsje waar allerlei gezinnetje zich een dagje komen vermaken. Voor ons was er niet heel veel te zien en we zijn al vlug weer doorgereden en hebben een slaapplekje gezocht.


Op de kano!

Dag 317

Heel veel energie hadden we niet deze dag. De Namibiërs schijnbaar ook niet want alles was gesloten. Alleen de bioscoop en wat supermarkten waren open. Dan zit er natuurlijk maar een ding op. We hebben wat versnaperingen gekocht in de supermarkt en zijn naar de bios gegaan. De “Dukes of Hazerd” en “In her shoes” voor wie het weten wil. Wij hadden ons in ieder geval lekker vermaakt. Na de film zijn we nog even langs de Namibiesche familie gegaan om een geluk nieuwjaar te wensen en afscheid te nemen. Daarna zijn we naar de Nederlandse familie in Walvis Baai gereden, waar we vroeg zijn gaan slapen.


Hier was het feest met oud en nieuw.

Dag 316

Om een uur of acht moesten we in de woestijn zijn want daar zouden we gaan vliegen. We gingen Paragliden. Paragliden is vliegen als een zweefvliegtuig maar dan met een soort parachute (Paraglider). Na een korte instructie moesten we de start simuleren. Dit kwam neer op vooruit rennen waardoor de parachute omhoog komt en je een beetje kon voelen wat een kracht zo’n ding heeft.
Daarna was het tijd voor het echte werk, daarvoor moesten we wel eerst met de parachute de 70m hoge duin op klimmen. Na even uitgerust te hebben op de top, konden we op gaan stijgen. De instructeur hielp ons nog even met de parachute in de lucht krijgen en daarna waren we los van de grond. We vlogen….alleen…echt te gek. Beneden aan de duin stond iemand die aanwijzingen gaf waar we heen moesten sturen. Er was inmiddels een flink windje op komen zetten waardoor we meer dan 100m boven de grond kwamen! Na ongeveer vijf minuten vliegen kwam je weer veilig op de grond neer. Niet voor lang natuurlijk want we gingen zo snel mogelijk weer de duin op om nog een keer te gaan. Na een paar keer naar beneden te vliegen was het echt voorbij. We namen afscheid hebben wat gegeten en zijn nog even naar de stad gereden om wat te internetten. Daarna hebben we onze auto bij een café aan het strand geparkeerd waar ‘s avonds een groot nieuwjaarsfeest zou zijn. We gingen eerst nog even op bed liggen want het vliegen van vanmiddag had onze energie aardig verbruikt.
Na ons middagdutje bleek het voorheen zo rustige strand ineens helemaal volgebouwd was met auto’s, campers en tenten! Dat beloofde veel goeds voor de avond die komen zou. We hebben lekker wat geborreld en gewacht op het nieuwe jaar. In het café kwamen we nog wat oude bekende tegen. Een paar Duitsers die we eerder al in Windhoek ontmoet hadden. Er was een flink vuur gemaakt op het strand, er waren een hoop dronken mensen, kortom het was gezellig. Na onze sterretjes afgestoken te hebben en nog wat biertjes hielden we het voor gezien en gingen naar bed.


Van deze duin zijn we wezen Paragliden.

Dag 315

Na flink wat uitslapen zijn we weer naar Swakopmund gereden. Daar hadden we met twee Namibiaanse mensen die we tijdens de deserttour van de vorige dag ontmoet hadden afgesproken. Na de gezellige lunch zijn we naar Walvis baai gereden. Daar zijn we weer naar de Nederlandse familie gereden, waar we wat spelletjes hebben gespeeld en geslapen.


Zeehonden!!

Dag 314

Vroeg in de morgen zijn we bij de Nederlandse familie uit Walvis Baai vertrokken terug naar Swakopmund, waar onze “deserttour”zou gaan beginnen. Het was een aardig stukje rijden maar we kwamen precies op tijd. We pikten wat andere toeristen op en reden de woestijn in. Onze gids was een gepensioneerde Namibiaan, die ontzettend enthousiast was. Hij liet ons allerlei plantjes en boompjes zien die toch in de woestijn weten te overleven. Van minuscule plantjes die maar liefst 1 mm. per 10 jaar groeien tot planten van duizenden jaren oud. De landschappen waar we onderweg langs reden waren heel mooi, alhoewel het voor het grootste deel uit zand en rots bestond. Aan het eind van de tour reden we naar de duinen waar we met een hardboard plank vanaf konden glijden. We dachten slim te zijn en onze schoenen uit te doen om de duinen op te lopen. Het ging inderdaad wel een stuk makkelijker zonder schoenen, maar het zand was zó heet dat er letterlijk blaren onder onze voeten kwamen! En de gids had ons nog wel gewaarschuwd. Aan het eind van de middag was de tour afgelopen en zijn we met onze auto naar het strand gereden. Daar moesten we nog even langs de Namibiaanse familie om te vertellen hoe de tour was, dat hadden we namelijk belooft. We hoorden dat Jost, een jongen van onze leeftijd wel een avondje wilde stappen. Robbin was te uitgeput, maar Tim was er wel voor in.
In de eerste bar kwam iedereen elkaar weer tegen en heb ik lekker wat bier meegedronken. De meeste hier, gaan als ze gaan studeren naar Windhoek, Kaapstad, johannes burg of Europa. Tijdens kerst en oud en nieuw komt iedereen weer terug naar zijn geboorteplaats wat natuurlijk erg gezellig. Er waren er ook een paar die in Nederland geweest zijn, al met al erg gezellig. Om een uurtje of twee gingen de meeste naar huis en zijn wij een kroeg verder gegaan die nog wel een paar uur open bleef. Het was hier weer druk zat alleen ook hier kwam er een einde aan. We waren met zijn vieren en Jost is eerst naar zijn vriend zijn huis gereden om hem af te zetten. We deden hier nog een biertje en na een kwartiertje was alleen die vriend en ik nog wakker. Het was moeilijk om ze wakker te krijgen en ik besloot maar om te gaan lopen het was niet zover en dit keer wist ik de weg.


De voorloper van de boom.

Dag 313

Voor vandaag hadden we geen afspraken dus we konden doen wat we wilden. We wilden nog gaan kayaken in de zee. Dit schijnt mooi zijn om te doen, dus proberen maar. We zaten nu in Swakopmund en het kayaken is in Windhoek. Een dorp/stad 30 km verder. Met een rit over weg waar je aan de ene kant de oceaan hebt en aan de andere woestijn zijn we weer veilig in walvisbay aangekomen. Hier in Walvis bay zijn we ook al met de terug reis bezig om te kijken om er wat boten de kant op gaan naar Europa. Na eerst in de stad het kayaken afgesproken te hebben zijn we naar de haven gereden. In de haven hebben we de autogeparkeerd en zijn allebei een kant opgelopen en rond gaan vragen. Na een paar kapitein gesproken te hebben kwam Tim bij een Oma Urk terecht. Dit was een oud vissersvrouwtje die iets van 25 jaar geleden hierheen is verhuist. Het was koffie tijd en de hele familie was bij oma een bakie aan het drinken. Er was een vliegenier, eentje van de have en ook eentje die over die wat over de invoer rechten wist. Alles dus wat we nodig hebben.
Maar uiteindelijk ben ik er niet veel opgeschoten alleen dat het erg moeilijk wordt.
Ook later op een Deense containersschip was het vooral interessant maar niet echt waardevol.
Na dit zijn we langs wat bedrijven gelopen en rondgevraagd hoe duur het is en of je ook kan werken op een schip.
Dat valt allemaal niet mee en om de auto goedkoop te verschepen wordt waarschijnlijk ook moeilijk. We hadden nog een naam gekregen van een Nederlander die hier jaren gewerkt had en nu met de fut is die ons misschien kon helpen. Na een telefoontje hebben we een afspraak gemaakt om 4 uur. We zijn in de stad het kayaken wezen bevestigen en wat cd’tjes gebrand. Om 4 uur waren bij fam. Lujtjes, hier hebben we gezellig gepraat, gegeten, gedronken en journaal gekeken. Onze auto mochten we op de oprijlaan parkeren en in het tuinhuisje douchen, ideaal dus. Voor het auto verschepen zou hij nog wat rond gaan kijken en daar horen we later wat van.


Toch nog een kerstboom dit jaar.

Dag 312

Eerst maar is cd’tjes gaan branden in de stad, want de computer geeft nou al een weekje aan dat hij vol is. Maar met de kerst viel het ook niet mee om iets te vinden waar het kon. Voordat dit alles kon gebeuren moesten we de band verwisselen hij was namelijk echt lek nu. Bij een garage konden we onze “nieuwe” grote banden ruilen voor twee andere banden. We hoefden alleen een paar euro te betalen voor het erop zetten. Het zijn natuurlijk ook banden met nul profiel maar ze waren nog niet lek en hebben de zelfde maat als de reserve band. We hoeven ook alleen nog naar Kaapstad dus het is het proberen waard. Het was even werk, ondertussen terwijl robbin aan het werk was, is Tim een rondje gaan lopen even bij de voetbal gaan kijken maar vooral rondvragen over luchtballonvaart, zandboarden en andere dingen. Tegen de middag kwamen we elkaar weer tegen en zijn we na het eten eerst over het strand gelopen en daarna hebben we voor donderdag een afspraak gemaakt voor een tour in de duinen met tussendoor nog zandboarden. De luchtballonvaart is en blijft erg duur dus zijn we verder gaan kijken voor iets anders interresants. Paragliden lijkt ons wel leuk en we zijn ’s middags naar de duinen gereden waar de enige instructeur van Namibie bezig was en daar hebben we kunnen zien hoe mooi het is en voor zaterdag 31 december een afspraak gemaakt. Ja het lijkt wel of we weer thuis zijn. We moeten de tijd weer in de gaten houden en weer op tijd ergens komen. Na het kijken zijn we terug gereden naar Swakopmund. Hebben de auto weer geparkeerd bij het strand en zijn bij dezelfde mensen als gister even wezen vertellen hoe onze dag was en wat gedronken. Hierna zijn we weer gaan slapen.


Strand net als Scheveningen, maar dan kleiner.

Dag 311

agWe wilden vandaag naar swakopmund gaan, alleen eerst wilden we nog met een man praten die het een en ander zou weten over importeren en verschepen. Maar na een telefoontje met hem bleek het dat hij pas ’s avonds weer in Windhoek zou zijn en eigelijk ook niet veel kon helpen. Op naar Swakopmund dus. Daar zijn we laat in de middag aangekomen, we hadden al gehoord dat het net scheveningen zou zijn en daar heeft het inderdaad wel iets van weg. Alleen zijn hier wel veel minder mensen. We zijn een stukje de stad uitgereden en hebben de auto geparkeerd op het strand. Tim ging voor het eten nog even een rondje lopen en tijdens het rondje werd hij uitgenodigd om wat te drinken bij een echtpaar. Na Robbin gehaald te hebben, hebben we daar toch wel een tijd gedronken en gepraat over Namibie vooral. We kregen, toen we weg gingen ook nog zelf gemaakt brood en Zebra vlees mee.


Weer Windhoek.

Dag 310

Na het Noorden van Namibie zat er in de auto echt overal stof. Omdat we vandaag en niet veel te doen hadden en voorlopig even op asfalt rijden besloten we om maar een schoonmaak te gaan houden. Dit koste ons wel de hele dag en we hebben voor de rest ook niks bijzonders gedaan. Alleen hebben we met de mensen van de backpakkers gebarbecued en hebben voor het eerst Oryx en Kudu gegeten.


Beetje stoffig!!!!

Dag 309

Met kerst wilde we een kerstcadeautje kopen voor elkaar. Daarvoor moesten we wel eerst naar Windhoek, de hoofdstad van Namibië. We moesten aardig doorrijden om er op tijd te zijn, omdat de winkels vroeg zouden sluiten. In windhoek hebben we de auto geparkeerd en zijn allebei een andere kant op gegaan om een leuk cadeautje te vinden. Na een uurtje ontmoete we elkaar weer en hebben nog wat eten ingekocht.
Daarna zijn we naar een parkje in het midden van de stad gegaan waar we afgesproken hadden met twee Belgen die we eerder al in Etosha National Park ontmoet hadden. Daar hebben we gezellig wat gedronken en gepraat. Ook heeft een van de Belgen wat rondgebeld om wat meer informatie te krijgen over het verschepen van een auto. Helaas heeft dat niet veel opgeleverd. We hadden afgesproken om voor kerstavond een flinke braai te maken. Helaas zijn we elkaar mis gelopen en hebben we maar wat toast met kip gegeten, ook lekker. Daarna hebben we onze kerstcadeautjes uitgepakt. Robbin kreeg een beschilderd struisvogelei en Tim een klok en een traditionele ketting. Tim ging nog even kijken of er iets te beleven was in het nachtleven van Windhoek, maar dat bleek tegen te vallen.


Dit is Windhoek.

Kerst

Fijne kerstdagen.

Dag 308

We konden dit keer na een bakie thee gewoon weg rijden en kilometers maken. Een stukje van de weg zou er een oud Duits ford zijn, wat wel de moeite waard zou zijn om te bekijken. Het bleek een lodge te zijn geworden. Mooie lodge hoor, maar voor ons was het dus niet bijster interessant. De rest van de dag hebben we vooral over een wasbord weg gereden. Niet echt leuk om te horen die bonken van de veren. Het landschap was wel erg mooi en lekker temperatuurtje. Aan het begin van de dag reden we vooral door bergen. Later begon het meer op een woestijn gebied te lijken met wat meer zand, erg mooi. We zijn daar in de woestijn nog gestopt bij een man die stenen verkocht en nog wat andere spulletjes. Tim had nog wat kleren over en probeerde dit te ruilen. Toen de man deze kleren zag werd die helemaal gelukkig en kon Tim wat uitzoeken uit zijn kraampje. Met een goed gevoel reden we weer verder. Dat goede gevoel duurde niet lang want de wasbord maakt het niet leuk rijden. Net voor zonsondergang kwamen we eindelijk weer op asfalt terecht. Daar hebben we gereden tot de zon onderging en zijn op een picknick plek gestopt. Even later stopte er ook een andere auto, hierin zaten een stuk 15 mensen. Dit was een familie die naar een boerderij gingen waar een kerstfeest gehouden wordt. Na een gezellig praatje zijn hun verder gereden en wij gaan eten.


Mooie ruil, voor beide.

Dag 307

Het was niet echt te verhelpen het gebonk. Deze ochtend hebben we alles weer terug gezet zoals het zat en zijn verder gereden. Na wat uren gereden te hebben kwamen we eindelijk weer in Opuwo. Hier hadden ze een supermarkt en hebben we eerst 10 flessen fris en brood gekocht. De laatste paar dagen hadden we geen brood meer en dronken we gekookt water. Na een lekker broodje ei, broodje kaas met tomaat en lekker drinken zijn we de site maar weer is gaan bijwerken. We hebben daarna nog twee uurtjes richting het zuiden gereden.


Lekker een plekje uit de zon.

Dag 306

Na overleg om het wel of niet te doen, hebben we besloten toch door te gaan over de berg. De afstand was niet het probleem, dit was maar een 100m. Het probleem was dat het zo steil en vol met rotsen lag. We hebben er zo’n 6 uur over gedaan om de auto boven te krijgen! Naar beneden ging een stuk makkelijker daar waren we in een uurtje. We hebben de auto echt tot het uiterste gedreven en we moesten hem soms zelfs omhoog trekken met een lier of opkrikken omdat de keien simpelweg te hoog waren om overheen te komen. We waren erg opgelucht toen we over de berg heen waren. Zeker ook omdat we geen drinken meer hadden (alleen heel vies water). Een paar kilometer verder was een dorpje waar we wat colaatjes hebben gedronken, deze smaakte ontzettend goed.
We zijn weer doorgereden over een stuk betere maar nog steeds slechte weg. De auto begon inmiddels weer een stuk slechter te klinken, daar ging Tim ’s avonds aan werken, terwijl Robbin een lekker maaltje voorbereide.


Tim heeft zijn slippers met deze man geruild.

Dag 305

We zijn weer vroeg gaan rijden. De weg werd steeds slechter en de auto begon steeds meer te bonken en te kreunen. Dit werd zo erg dat we besloten te stoppen en te kijken of we er iets aan konden doen. De rubbers van de veren bleken helemaal weggesleten en dat veroorzaakte bij elke zijdelingse beweging een hoop gebonk van de veren die tegen het onderstel aanklapte. Dat zag er niet goed uit en we voorzagen hier wel problemen als we hier gewoon mee door zouden blijven rijden. We hebben het op z’n Afrikaans weten te maken. De originele rubbers hadden we natuurlijk niet, maar met een oude rubberen slang hebben we onze eigen rubbers weten te maken. Na een paar uurtjes geklooi in de bijna ondragelijke hitte van de zon was het voor elkaar en reed de auto weer “geruisloos“.
De weg werd ondertussen nog slechter en we hebben op een hoop plekken moeten uitsappen en eerst de grond egaal moeten maken met stenen. Een keer ging het mis en raakte de tank een rots, gelukkig zag Tim het op tijd en leverde dit alleen een deuk in de tank op. Aan het eind van de dag kwamen we voor een berg met een nog slechtere weg. We besloten dat maar voor de volgende dag te houden, zodat we niet in het donker op de berg vast zouden komen te zitten.


Tsjaa die zit flink vast

Dag 304

De Epupa Falls, waar we ’s ochtends heen gingen, was een gebied van ongeveer 500m. breed waar allerlei kleinere watervallen zijn. Het zag er erg mooi uit en we hebben wat rond gewandeld en gespeeld met de kinderen, die op dit moment vakantie hebben. We wilde eigenlijk ook wat zwemmen, maar dat bleek niet te mogen vanwege de krokodillen en het gevaar om over de waterval heen te vallen. Er was wel een klein bassin naast de waterval, we moesten toch wat we hadden al zo lang geen douche meer gezien.
Na het zwemmen hebben we nog wat ruilhandel gedaan en zo heeft Robbin zijn fiets weten te ruilen voor wat souvenirs en Tim onze bal. We zijn langs een barretje gereden waar we wat gedronken hebben en zijn daarna het dorpje uit gereden om een slaapplaatsje te zoeken. Op het GPS stond een warmwaterbron aangegeven. We besloten een kijkje te gaan nemen. Er was inderdaad een bron met lekker warm water. Hier kwamen een hoop lokale mensen zich wassen. Tim heeft hier ook een Afrikaanse douche genomen. Tijdens het douchen viel op dat het water nogal een putlucht had, Robbin liet het douchen daarom maar wat het was.


De waterval.

Dag 303

We zaten op een enorm slechte weg en waren op weg naar een of ander monument. We waren een beetje in twijfel over de historische waarde van het monument. We besloten eerst op de fiets een kijkje gaan nemen om zo de banden van de auto te sparen. Toen we onze fietsen van het dak haalde bleken deze in hele slechte staat. Het zoute water van Mozambique en de volle zon was ze een beetje te veel geworden. Alles zat vast geroest en er moesten liters olie aan te pas komen om een beetje beweging in alles te krijgen. Toen dat gelukt was pompte Robbin zijn banden op waarna deze met een klap weer leegliepen. Robbin heeft vanaf hier zijn fiets afgeschreven. Die van Tim was nog ietsje beter en hij besloot alleen even te gaan kijken of het de moeite waard was om met de auto heen te rijden.
Onderweg kwam Tim wat kleine dorpjes tegen waar hij wat foto’s gemaakt heeft met de mensen. Het monument bleek niet meer te zijn dan een metaal plaatje op een steen waar ooit eens een expeditie langs gereden is, niets aan dus. Nadat Tim terug kwam en zijn fiets parkeerde gingen we even zitten om wat te drinken. Toen we net aan ons glaasje prik begonnen volgde er een knal en daarop liep ook Tim zijn band leeg, bij deze is ook Tim zijn fiets afschreven.
We reden verder en kwamen langs een klein stadje waar we wat inkopen deden. Daar kwamen de eerste mensen tegen van de Himba stam. Deze mensen lopen nog in hun traditionele klederdracht. Nouja erg veel kleren dragen ze niet. Wel heel gaaf om deze mensen te zien. Toen we met een man van deze stam aan het praten waren via een tolk. Vroeg hij hoe oud we waren en of we al getrouwd waren. We vertelde onze leeftijd en dat we niet getrouwd waren. Daarop begon de man ons hard uit te lachen en vroeg of we ziek in ons hoofd waren. Dat was erg grappig natuurlijk. We zijn doorgereden naar een volgend dorp waar we wat in een barretje hebben gedronken. Daar waren weer wat mensen van de Himba stam waar we wat mee gepraat hebben. Daarna hebben we de auto geparkeerd om te gaan slapen.


Een Himba vrouw.

Dag 302

Na een flink stuk te hebben gereden kwamen we langs een klein dorpje met een lokaal barretje. We besloten een colaatje te gaan drinken. Het was behoorlijk druk en dat bleek te komen door de voetbalcompetitie die die dag bezig was. Natuurlijk gingen wij daar even een kijkje nemen. Het bleek een serieuze competitie te zijn van twee dagen. Allerlei teams uit omliggende dorpjes waren gekomen om een potje te ballen. Tim mocht meevoetballen met een team! Dat was helemaal te gek natuurlijk, zeker toen hij een doelpunt maakte. De toeschouwers werden erg enthousiast. Na de wedstrijd hebben we iedereen gedag gezegd en zijn doorgereden naar een goed slaapplekje.


Het team van Tim.

Dag 301

Tijdens ons laatste rondje in het park gingen we langs de plek waar de laatste paar dagen een hoop leeuwen waren gezien. Ook wij hadden succes en zagen een groep van een stuk of 10 leeuwen. Er waren nog wat jongere leeuwen bij die lekker aan het stoeien waren, maar het mooiste was wel dat een grote mannetjes leeuw onze auto op een paar meter afstand passeerde!
In een buis die onder de weg door liep hadden een paar leeuwen welpen zich verstopt. Tim wilde het er wel op wagen om uit de auto te stappen en een foto te maken. Het was wel een beetje spannend want we wisten niet of de moeder er ook bij zat! Met een hoop herrie maakte ze Tim in ieder geval duidelijk dat ze er niet echt op zijn aanwezigheid gesteld waren. We besloten ze maar met rust te laten en reden door naar het zwembad voor een verfrissende duik. Na wat baantjes te trekken zijn we het park uitgereden. Daar hebben we een paar lifters meegenomen naar het eerstvolgende dorp.
In het dorp gingen we op zoek naar nieuwe (tweedehands) banden want daar was de auto wel echt aan toe. We konden niets anders vinden dan grote 4x4 banden. Na wat meten dachten dat ze wel zouden passen en hebben we ze maar aangeschaft. Nu heeft onze auto flinke achterbanden waar menige 4x4 jaloers op zou zijn. De achterkant staat nu ook een stuk hoger waardoor we nog makkelijker over slechte wegen kunnen rijden, dat kunnen we wel gebruiken.
In de supermarkt hebben we nog wat eten en drinken ingeslagen en we zijn een stukje het dorp uit gereden, waar we de auto geparkeerd hebben.


Eekhoorntjes zijn cooler dan leeuwen.

Dag 300

Van zonsopgang tot zonsondergang hebben we in het park rondgereden. Het hoogtepunt was wel de Hyena’s die we nog nooit overdag hadden gezien. Verder een hele hoop andere dieren waarmee we jullie niet zullen lastig vallen. Onderweg kwamen we een paar Belgen tegen die in Namibië wonen. Na wat gepraat bleken ze wel wat connecties te hebben met vrachtschip maatschappijen. We hebben zijn telefoonnummer gekregen, die gaan we zeker even proberen natuurlijk.
Na een tijdje rijden over de gravelwegen begaf onze net gerepareerde band het, shit. Daar moest dus weer zo’n oude nog slechtere band onder. Dat zag er niet goed uit en we besefte nu wel dat het wel eens tijd werd om nieuwe banden te gaan kopen, nouja dat is voor latere zorg. Op de camping aangekomen hebben we lekker gegeten bij de dierendrinkplaats. Er kwam een neushoorn met een kleintje langs, echt tof. Daarna begon het helaas te regen en hielden de dieren het wel voor gezien. Wij hielden het ook maar voor gezien en gingen slapen.


Een gemsbok, die hadden ze veel in Ethosha.

Dag 299

In een kleine stad hebben zijn we op zoek gegaan naar een bandenwinkel. Onze enige reserve band is er eentje waar het staaldraad al uit komt zetten, niet best dus. Bij de bandenzaak hebben ze een binnenband in als niet al te beste band gezet, maar we zagen wel een kans het hiermee te redden. Daarna na de supermarkt om flink wat in te slaan. We waren namelijk op weg naar Etosha Natonal Park. Dit is een heel groot park rondom een grote vlakte. Erg makkelijk om daar dieren te zien omdat ze niet veel hebben om zich te verstoppen. We kwamen aardig laat het park binnen en hebben eerst maar even het zwembad op de camping getest om wat af te koelen. Daarna hebben we een klein rondje in het park gereden om wat wild te verkennen.
Bij de camping is een drinkplaats voor dieren aangelegd welke ’s avonds verlicht wordt. Daar hebben we de avond gespendeerd en hebben daar een olifant en nog wat klein wild gezien. Een bewaker vertelde ons er rond deze tijd niet veel dieren kwamen. Het is regenseizoen en de dieren hebben nu drinkplaatsen genoeg. Om een uurtje of 12 hielden we het voor gezien en gingen naar bed.


He, lange jan!

Dag 298

In een grote stad hebben we weer wat geld gehaald en inkopen gedaan. Wat geinternet en wat geshopd voor nieuwe kleren.
De weg naar de volgende stad was zo’n 250 km lang en kaarsrecht, erg saai dus. Langs de weg waren allerlei souvenirswinkeltjes, daar hebben we telkens geprobeerd onze oude kleren te ruilen. In andere landen lukte dit heel makkelijk, maar hier waren ze niet zo geïnteresseerd in onze kleren. Na een aantal stalletjes geprobeerd te hebben zonder succes, besloten we onze tactiek aan te passen. We hebben twee Afrikaanse drums voor wat geld, kleren en suiker weten te bemachtigen. Dit heeft ons wel ruim een uur aan onderhandelen gekost, maar we hadden geen haast.
Langs de weg hebben we de auto weer geparkeerd en zijn gaan slapen. Toen we net lagen te slapen werden we gewekt door een politieagent. Een aardige kerel die even kwam checken of we goed volk waren. Het was verder geen probleem om daar te blijven slapen en hij ging er weer vandoor.


De souvenirverkoper

Dag 297

’s Ochtends is Tim begonnen met een rondje hardlopen. Daarna hebben we samen ontbeten en ons plan gemaakt om de auto los te krijgen. Na twee uurtjes flink graven en zweten hadden we de auto weer op het asfalt bij de medische controle post. We waren wel ontzettend vies geworden van het zand en de bagger. We mochten daar wat water gebruiken en konden ons en de vaat mooi even wassen. Daarna zijn we verder gereden naar Namibië, de grensovergang gaf weinig problemen. In Namibië hebben we een leuk slaapplekje aan het water opgezocht. In een lokaal barretje nog wat gedronken en daarna weer vroeg gaan slapen.


Zo maar wat we onderweg tegen komen.

Dag 296

Op ons gemakje zijn we naar de Tsodilo bergen gereden. Dit zijn vier bergen midden in een vlak landschap waar een heleboel historische muurschilderingen te vinden zijn. De weg er naartoe was ook nogal historisch en we besloten dat het daarom beter was om de auto te laten staan. Voordat we verder gingen lopen heeft Tim pannenkoeken gebakken terwijl Robbin wat boutjes naliep aan de onderstel van de auto.
Na een paar kilometer lopen in de loeihete zon kwamen we bij een museumpje. Daar werd verteld over de historie van de bergen en de muurschilderingen. Het museum stelde niet zo veel voor en we wilde de muurschilderingen wel eens in het echt gaan bekijken. Dit keer hoefden we voor de verandering geen superhoge entree in USD te betalen maar mochten we gratis naar binnen! Wel moesten we een gids huren, maar dat kon voor een redelijk bedrag en bovendien betaalde we dit rechtstreeks aan de gids. Dat konden we dus eigenlijk niet meer weigeren en zijn met de gids de bergen in gegaan.
De gids was erg enthousiast en liet ons de verschillende tekeningen van dieren op de rotsen zien. Het is leuk om te weten dat de schilderingen duizenden jaren oud zijn, maar echt heel mooi waren ze niet. We waren meer onder de indruk van de gids. Hij was op de berg geboren, nog voordat het een toeristische trekpleister was. Toen het toerisme opkwam in Botswana, is hij en zijn gezin, van de berg afgehaald en zijn huis is platgebrand. Nu woont hij in een dorpje aan de voet van de berg en werkt als gids voor de mensen waarvoor hij in de eerste plaats uit zijn huis verjaagt is!
Bij een medische controle post vroegen we of we de auto mochten parkeren. Dat was geen probleem, maar we mochten ook wel proberen om via een zandweg naar de rivier te rijden wat misschien nog wel een mooier plekje zou zijn om te slapen. Of dat inderdaad mooier zou zijn weten we niet want na een paar kilometer kwamen we vast te zitten in het hele zachte zand. Na een beetje duwen en trekken kwam er nog steeds niet veel beweging in de auto en besloten we de volgende dag maar verder te kijken.

Even een paar rots tekeningen maken en dan weer verder.

Dag 295

We moesten vandaag nog aardig opschieten om de eerstvolgende stad te halen. Het was zaterdag en we moesten geld wisselen omdat we niets meer hadden. Gelukkig waren we \ op tijd en konden wat geld wisselen en internetten. De stad zelf was niet veel aan en dus zijn we maar weer doorgereden.
Aan het eind van de dag zijn we in een klein dorpje gestopt daar hebben we wat gegeten in een lokaal restaurantje. Helaas hebben ze hier in Botswana inmiddels ook al magnetrons en vlees met patat uit de magnetron is niet heel lekker. Ach, we hoefden in ieder geval niet zelf te koken. Daarna zijn we naar de kroeg gegaan en hebben we wat gedronken. Nadat Robbin de jongens waarmee hij stond te praten iets te gezellig vond worden, werd het wel tijd om te gaan. We zijn een stukje het dorpje uit gereden en gaan slapen.

Olifantje op de weg!!!

Dag 294

De thema van vandaag is “wat ga je doen met een miljoen”. We hebben vandaag allebei 1 miljoen Zim. Dollars om uit te geven. We gaan het land uit en om dit om te wisselen dat is niks. Twee millioen is iets van 20 euro. Gisteren vertelde er een man dat er 6km verder wat souvenir winkels waren. Deze hebben wij jammer genoeg niet kunnen vinden en ook verder op de weg naar Botswana zijn we niks tegen gekomen. In het laatste dorp voor de grens moesten we ons geld toch kwijt. Er veel keus was er niet maar uit eindelijk hebben we drie shirtjes en een paar voetbalschoenen gekocht. We hebben ook wat groot geld omgewisseld voor klein geld. Het grootste briefje wat ze hier hebben is er eentje van 20.000 (25euro cent) de rest is allemaal kleiner. We hebben nu allebei iets van 70.000 Zim. Dollar aan muntjes en klein brief geld.
Na het winkelen moesten we weer een grens over. Dit ging zonder problemen zelfs nog beter. Normaal moet je elke keer wegen belasting betalen als je het land in komt. Door dat de mensen bij de grens het allemaal niet echt wisten hoe het nou in elkaar zat, vonden ze het wel best en kregen we een stempeltje.
Eenmaal in Botswana zagen we voor ons toch een totaal andere Botswana. De vorige keer zagen we geen rivieren met water en nu waren ze allemaal vol en liep er soms ook water waar er helemaal geen rivier loopt.


Mooie zonsondergang.

Dag 293

Beetje gereden, gegeten en gedronken. Niks speciaals dus.
Oja toch wel iets. We hebben vandaag de 40.000 km grens gepasseerd. Yoehoe!!!!!!!!!!! Ja ja het busje blijft rijden. Heel lang genieten konden we niet, want 20 kilometer later hoorde we ineens iets vreemds. Onze linker voorband bleek het wel welletjes te vinden en de rest van de kilometers aan een andere band over te laten. Hopen dat de rest het nog wel een tijdje willen vol houden. We hebben nog maar een goede band over.


Dit betekent 40.000km. Tijd voor een feesie.

Dag 292

Tim dacht de dans te kunnen ontlopen en door Afrika te reizen zonder diarree te krijgen. Maar nee hoor deze nacht kwam van slapen weinig terecht door de buikkrampen. ’s Ochtends ging het al weer beter het was nog niet helemaal weg, maar goed genoeg om de mensen te helpen met goud zoeken. Eerst kijken hoe ze het deden en daarna kreeg ik de kans om te helpen. Het resultaat waren een paar goud schilfertjes. Klompen goud vinden ze hier niet alleen maar schilfertjes tussen het zand. Het is eigenlijk hard werken voor bijna niks. Het goud wat Tim met de man gevonden had, was te ruil voor een shirtje. Later kon ik het ook voor niks krijgen maar hun konden het shirtje beter gebruiken dan mij.
Toen Tim weer terug was gekomen zijn we gaan ontbijten en daarna hebben we de auto weer een klein beetje nagekeken. Het lampje verwisselen en wat water bijvullen is gelukt. De bonken die we soms met rijden horen daar kunnen we niks van vinden en ook niet maken dus.
Aan de eind van de middag kwamen we aan in Gweru. Hier is Robbin gaan internetten en Tim is weer wat dollars gaan proberen te wisselen. Dit keer hielp een treinmachinist/muzikant om de dollars om te wisselen voor Zim. Dollars. Het duurde even maar het is wel gelukt. Na het wisselen nog even mee gelopen om naar zijn nieuwe cd te luisteren. Om dat de man me goed geholpen had en het ook wel leuk is om een cd’tje als souvenir te hebben besloot ik hem te kopen. Hij was zo nieuw, nog niet uitgebracht, dus moest nog even gebrand worden. Eerst maar even naar de auto lopen om Robbin in te lichten en daarna zijn we samen terug gegaan naar de studio van de muzikanten.
Voordat we de stad weer uit reden zijn we nog een film gaan kijken in de bioscoop. Dit was wel weer is leuk voor de verandering.


Een goudzoeker.

Dag 291

Eerst gingen we maar wat winkelen om eten te kopen. We waren nog wat te vroeg maar na een uurtje in de stad gelopen te hebben ging alles om 8 uur open. Na het winkelen, zijn we foto’s gaan af laten drukken voor een paar mensen hier uit Zimbabwe. We hadden deze mensen beloofd om ze foto’s op te sturen vandaar. Bij de winkel waar ze foto’s uit konden printen waren ze versteld van de kwaliteit van hun eigen printer. Eerst hadden ze het namelijk uitgeprint maar de kwaliteit was niet bijster slecht. Nadat Robbin wat instellingen had veranderd kwamen er ineens behoorlijke foto’s uit. Die moesten eerst nog wel aan de rest van de mensen geshowd worden. Zo goed als ze waren.
Tim was ondertussen wat geld gaan proberen te wisselen. De tweede man zei dat hij wel iemand wist waar geld gewisseld kon worden. Na een end gelopen te hebben door de stad. Liepen we een gebouw binnen, dat was op zich nog niet zo vreemd. Maar toen vervolgens, boven de deur, te lezen was dat hier een rechter zat. Begon ik me wel af te vragen of ik helemaal goed zat om op de zwarte markt wat geld te wisselen. De rechter zelf was er nog niet, ik moest nog tien minuten op hem wachten. Ondertussen maar een beetje gevraagd hoe dat nou allemaal zat met geld wisselen of dat op straat mocht en ook op de bank. Beetje van de domme houden. Maar uiteindelijk bleek dat de rechter gelukkig gewoon dollars nodig had. Je kan hier alleen diesel kopen met dollars en je kan geloof ik alleen dollars krijgen. Als je kan aantonen dat je naar het buitenland op vakantie gaat.
Na dit alles konden we naar de grotten van Chinhoyi. Hier moest natuurlijk ook weer de leugen gebruikt worden dat je in Zimbabwe werkt. Anders is het totaal 30 dollar en als je in Zim. Dollars mag betalen. Dan betaal je iets van drie dollar. Dit keer werkte het jammer genoeg niet. Deze man wilde echt onze werk vergunningen zien en anders kon hij ons niet toe laten. Hij kon anders zijn baan kwijt raken. Dat wilden we natuurlijk ook niet. We hebben besloten om de grotten maar te laten zitten en weer verder te rijden. Bij de auto was een vrouw souvenirs aan het verkopen. Na wat geruild en betaald te hebben, waren we weer drie beelden rijker. Voordat we verder reden. Onze slaapplek was dit keer bij een riviertje waar ze goud aan het zoeken zijn. Ook konden we kijken naar een visser die een heel mooi eigen engeltje had gemaakt. Waar hij om de minuut een visje mee uit het water haalden. Zijn droom was een werp hengel om grote vissen te vangen. Na het eten zijn wij ook gaan dromen.


Een blije verkoopster met nieuwe kleren.

Dag 290

Aan alles komt een eind en zo ook aan Mana Pools, jammer genoeg. Na nog een keertje douchen en scheren zijn we naar de werknemers gegaan. Om ze te bedanken en gedag te zeggen. Het eerste stuk waren er nog zat plassen waar we door of omheen moesten rijden. Bij de eerste kwamen we vast te zitten maar met hulp van een paar jongetjes konden we verder.
Een paar plassen later ging Robbin kijken hoe we het beste om een plas heen konden rijden. Terwijl die dat deed kwamen er ineens nog een paar jakhalzen te voorschijn. De rest van de rit hebben we niet veel meer gezien en alleen een paar uur lang kunnen genieten van de slechte weg. We waren blij dat we het asfalt weer hadden bereikt. We hadden weer is geen geld en dit keer ook geen eten. We kregen onderhand wel wat honger het bordje aangebrande rijste pap had onze maag niet goed gevuld. We kwamen weer in het zelfde dorp terecht, waar we op de heen weg geld hadden gewisseld en getankt. De vorige keer ging het goed dus we dachten laten we het daar nog maar een keertje doen. De mannen herkende ons ook dus we konden gelijk verder rijden naar iemand zijn huis. Dit keer wel een ander huis waar ze eerst nog even de sleutel van moesten halen. Na een half uur kwamen ze weer terug en kregen we diesel en het geld. Ging niet helemaal vanzelf maar uiteindelijk hebben we wat gewisseld. De winkels waren inmiddels dicht dus besloten we maar weer is in een restaurant te eten. Dit keer was het drinken wel lekker. De rest was koud doordat er geen elektriciteit was de hele dag.


Een familie in de buurt, die net allemaal naar het aapje kijken die het eten probeerd te stelen.

Dag 289

De leeuwen in de parken zijn meestal erg moeilijk te zien. Daarom gingen vandaag met een gids “Lion tracking”doen. Samen met de gids, een scout met een geweer, drie andere toeristen en hun 4x4 gingen we op leeuwenjacht. Het was goed dat we in een 4x4 jeep zaten want de weg was door de regen van de laatste dagen niet meer te berijden met een normale auto.

Na zo’n 3 kwartier rijden zagen we een hoop gieren in de lucht cirkelen. Rede genoeg voor de gids om even een kijkje te gaan nemen. En jahoor daar liepen ze! We mochten allemaal uit de auto en lopend naar de leeuwen, de scout met het geweer voorop natuurlijk. Toen we aankwamen waren er 4 leeuwen, maar nu zagen we er maar 2, dan ga je denken…….. We liepen een rondje om de 2 missende leeuwen te vinden, geen succes. Ze waren weggelopen (watjes), wel vonden we het slachtoffer van de leeuwen, een zebra. Tenminste als dat hoopje vel en botten nog zebra te noemen is. We liepen terug naar de 2 leeuwen, die een beetje lagen te relaxen onder een boom. De scout voorop en wij moesten maar even wachten zei ie. De leeuwen werden een beetje onrustig en stonden op en gromde wat. De flinke mannetjes leeuw werd het zat en met luid gegrom kwam hij op de scout afrennen! “Jezas!”, waarop de gids koeltjes antwoordde “No problem, he is always doing that”. Hij had gelijk want na een kort sprintje hield de leeuw het voor gezien en ging er vandoor met zijn vriendinnetje. We konden nog vlug wat kiekjes schieten voordat ze achter de bosjes verdwenen. Blij, voldaan en een paar keer voor de zekerheid achterom kijkend liepen we terug naar de auto.
Terug op de camping is Tim met wat lokalen gaan vissen. Robbin heeft zich bij de auto voornamelijk bezig gehouden met niet bewegen, hij had na de autorit erg last van zijn rug.


Daar is ie, Simba.

Dag 288

’s Ochtends vroeg uit de veren voor een flinke ochtend wandeling. In het natuurpark is het namelijk toegestaan om rond te wandelen! Te gek natuurlijk, rond de wilde dieren lopen. We hadden even op de kaart gekeken hoe we naar een grote waterpoel vol met krokodillen en nijlpaarden konden lopen, daar konden we dan mooi even lunchen. We hadden blijkbaar niet al te goed gekeken en al snel hadden we de verkeerde weg ingeslagen. Wel veel dieren gezien en das toch wel een bijzondere ervaring, lopend. Na een uurtje in de verkeerde richting gelopen te hebben besloten we maar dwars door het park te lopen naar de waterpoel. Tim had gelukkig zijn kompas bij zich, zodat we in ieder geval wisten waar we heen liepen. Onze route liep dwars door een gebied wat in het regenseizoen onderloopt. Aangezien het regenseizoen hier al is begonnen was het behoorlijk modderig en glibberig, maar na een uurtje glibberen en glijden kwamen we dan toch bij de waterpoel uit. Daar lagen ontzettend veel (grote) krokodillen en nog meer nijlpaarden. Gaaf hoor, na een beetje rond de poel gebanjerd te hebben zijn we terug gelopen naar de auto, we waren uitgeput.

Wat wilde dieren die we onderweg tegen kwamen.

Dag 287

Tim die altijd wat vroeger wakker is dan Robbin, had alvast een klein rondje door het park gelopen, waar hij een hoop dieren heeft gezien. Bij de auto moest hij nog even wachten tot een Nijlpaard zijn weg naar het water had gevonden.
Na de ochtendwandeling van Tim was ook Robbin inmiddels wakker genoeg voor een ontbijtje bovenop de auto, met uitzicht over de Zambezi rivier.
De Zambezi trok ons wel erg en daarom hebben we een kano gehuurd om eens wat rond te peddelen. De man begeleidde ons naar de kano en vertelde even wat we wel en niet moesten doen. We konden twee kanten op: de grote rivier op of door een smal riviertje parallel aan de grote. Het kleine riviertje werd ons afgeraden door de man omdat hij te klein was en te vol met krokodillen en Nijlpaarden. Ooh, ja ja, wat was nu ook alweer de rede dat we niet door dat kleine riviertje moesten.
Eerlijk is eerlijk, de man had gelijk, het riviertje zat stampesvol met krokodillen en vooral Nijlpaarden. Het was misschien niet de meest veilige route, met Nijlpaarden die er alles aan doen om ons weg te krijgen Uit het water springen, schijnaanvallen en een hoop lawaai maken. Maar ach je bent maar één keer op de Zambezi en het was wel echt te gek. We zagen ook nog wat monsterlijke krokodillen, die ons weer even lieten beseffen hoe sterk deze oerbeesten zijn, toen ze vol gas het water in renden! Na een paar uurtjes stroomopwaarts varen gingen we via de grote rivier op de stroming mee terug. Daar konden we al zonnebadend genieten van alle grazende den zwemmende dieren.
In het begin van de avond begon het aardig te waaien, er hing duidelijk onheil in de lucht. Er kwam ook onheil, knetterharde regen, de bus stond gewoon te schudden van al het geweld. We gingen op de voorstoelen zitten om het geweld goed te kunnen bekijken. Toen hoorde we een enorme dreun op de auto, wat was dat vroegen we aan elkaar en kort daarop weer zo’n dreun. Bleek dat de mooie “sausage tree” waar we onze auto onder geparkeerd hadden zijn mega grote sausage vruchten aan het verliezen was. De schade viel nog mee, een flinke deuk in de motorkap en de gebarste vooruit is nu flink verder gebarsten. We hebben de auto maar snel in het midden van de camping geparkeerd, waar geen bomen staan.

In de Kano.

Dag 286

’s Ochtends zijn we eerst wat diesel gaan halen en weer 20 dollar gewisseld voor Zim. Dollars. Dit moest allemaal weer op de zwarte markt gebeuren. Op een andere manier is er niet aan diesel te komen. Bij de eerste man was het al gelukt dus even later hadden we 50 liter. Ook hebben we het geld gewisseld en dit keer voor een betere koers, 82500. We leren het wel. Op naar de mana pools. Tijdens het inslaan, alleen brood, voor de mana pools kwamen we een blanke Zimbabwaan tegen. Een enthousiaste, na met hem over de mana pools, onze reis en de situatie in Zimbabwe gepraat te hebben. Zijn we naar de mana pools gereden. Bij het hek aangekomen moesten we 7km terug rijden om een vergunning te halen, zonde van de diesel natuurlijk. Kwartiertje later waren we weer bij het hek en konden we er door. Een medeweker van Mana pools wilde mee rijden naar de Mana pools. Dit kon natuurlijk. Het was nog wel 65km op een zandweg. In de tussen tijd hebben we zijn verhaal gehoord over de president die zijn huis heeft gesloopt met de spullen er nog in. Nu wil hij weer een nieuw huis laten bouwen maar dat is bijna niet te doen omdat hun geld niks meer waard is. Best sneu allemaal. Hij kwam ook nog eens net van de begravenis van zijn vader.
Onderweg zagen we kadaver van een olifant, ze hadden de slagtanden er vanaf gehaald en ook zijn slurf lag iets verder. De man, Lovemo, zei dat de olifanten een natuurlijke dood had gehad. Het was namelijk zoeen lange tijd droog dat er geen eten genoeg meer is. De laatste paar dagen regent het wel maar dat voor sommige te laat. De werknemers van het park verwijderen de slagtanden. Een tijd later kwamen we in het park, een mooi park is het met open stukken, waar je ook nog is mag lopen. Mooi groen gras en een hoop dieren. We mochten hier gelukkig ook weer betalen als Zimbabwanen. Dan kunnen we nog wel even blijven anders is het niet te betalen. ’s Avonds toen we onze kleren aan het wassen waren kwam Lovemo nog even kijken met zijn vrouw. We hebben een mooi plekje aan de Zambezi, met uitzicht over de Zambezie en de bergen aan de Zambiaanse kant. Apen lopen overal en er zit een nijlpaard op iets van 40 meter van de auto in het water. ’s Avonds kwam die ook nog even kijken bij ons toen we aan het wassen waren. Hij liep daar rustig wat te grazen.


Uitzicht over de Zambezi.

Dag 285

Het was weer voornamelijk rijden vandaag. We zijn onderweg nog wel gestopt bij een klein dorpje met een stuk of tien huizen, met de vraag of we een foto mochten maken met de bus. Dat vonden ze goed. Het zand was jammer genoeg niet echt hard. Dus toen we weg reden zag je de sporen van de auto goed op het pas aangeveegde straatje. Ze vonden het niet erg zeiden ze, maar ja het is niet leuk. We hebben de kinderen een paar frisbee’s gegeven en na een demonstratie, waren ze er erg blij mee. De moeders later ook.
Niet veel later hebben we een vrouw meegenomen die een lift wilde naar een dorp verderop. Ze had al twee dagen lopen wachten op een bus die normaal dagelijks rijdt. Het was alleen nog wel erg ver en we hebben het niet gehaald, maar zij bleef liever ook in het dorp er voor slapen. Dat was veiliger of daar had ze vrienden. We zijn voor de verandering is gaan uiteten. De tomatensaus was lekker.


Een familie in Zimbabwe.

Dag 284

We hebben vandaag vooral gereden, gereden en gereden. Onderweg hebben we nog gekeken of de boot nog vaarde maar de laatste bleek in augustus gevaren te hebben en ze dachten ook niet dat die eerdaags weer ging varen. Het zal wel komen omdat het een probleem is hier om aan diesel te komen. Dit was wel jammer want het leen ons wel een mooie boot tocht over de zambezi. We zouden ook mooi wat diesel besparen. Maar ja het is niet anders.


Onze lifters.

Dag 283

’s Ochtends vroeg zijn we het dorp weer in gereden. Voordat we naar het dorp wilde gaan wilden we nog wat internetten, geld wisselen en een werk vergunning van zimbabwe maken. Dat van die werkvergunning is niet gelukt dan maar zonder proberen. Het geld wisselen op de zwarte markt is wel gelukt. Alleen achteraf gezien hebben we niet zoeen goede koers gekregen, wij hebben 70000 Zim. Dollar voor 1 Us dollar. Bij de bank kreeg je shijnbaar al 67000. Dus hadden we het net zo goed legaal kunnen doen.
Toen we daarmee klaar waren zijn we nar de ingang van de watervallen gelopen. Tim wilde het toch nog wel proberen om zonder werkvergunning toch te betalen als iemand die in dit land werkt. Is een stuk goedkoper namelijk. Inplaats van 40 dollar is het dan 4 dollar. Na wat gepraat en elektrische schema te hebben laten zien vondt hij het goed en konden we er voor een normale prijs in.De watervallen waren erg mooi. Het was nu al behoorlijk groot en dan was dit nog geen eens de helft van wat het is als het juli is. Doordat het maar de helft was kon je het wel een stuk beter zien. Anders door al het water wat weer omhoog spettert zie je niks.
Na een goede lunch, pannenkoeken van gister, zijn we weer het park uitgegaan en nog wat gaan lopen. Tegenover het park liepen buffels, daar zijn we gaan kijken en we wisten ook dat er een trap was helemaal naar beneden. Dan kon je de rivier zien na de waterval. Dit was wel een heel mooi plekje, tussen een paar hele grote muren van rotsen. Het mooie was ook dat we daar als enige waren. Op de terug weg hebben we er ook wel een reden voor gevonden. Je moest namelijk weer honderd meter omhoog met de trap.
We hebben bovenaan even genoten van het uitzicht, of weer om adem te komen. De uren hierna heeft Robbin besteeds aan foto’s laten afdrukken en Tim is met kleren en tien dollar (wat we over hadden van de watervallen) het bos weer ingelopen. Waar ze de souveniers verkochten. Gister hadden ze een mooie olifant maar nu hadden ze die niet meer hier en moest ik wachten totdat ze het hadden. Het is wel triest om te zien hoe het moet gaan hier. Een paar jaar geleden hadden ze winkeltjes op straat en konden ze de souveniers verkopen. Nu zitten ze met zijn allen op een markt gezet. Dat is misschien niet zo erg maar als zie je dan op welke plek de markt is dat slaat nergens op, daar komt niemand. Er zijn ook nog souveniers winkels waar je wat kan kopen voor 200 dollar ofzo. Deze winkels huren ook weer politie in om de mannen te pakken die illigaal de handel toch proberen te verkopen. Uiteindelijk hebben we wat souveniers geruild en gekocht, zonder dat Tim of eentje van hun is opgepakt.
Na uurtje rijden hebben we weer een plekje gevonden om te slapen.


Daar zijn ze.

Dag 282

Na een goed ontbijtje op Mariebiscuit zijn we op weg gegaan naar de grens van Zimbabwe. Onderweg nog even gestopt voor een kudde Afrikaanse buffels en wat apen, die langs de weg stonden. Bij de grens bleek dat we niet alle benodigde papieren hadden gekregen bij de binnenkomst van Botswana. Even leek het erop dat de vrouw achter de balie flink moeilijk ging lopen doen, maar na de belofte ervoor te zorgen dat we de volgende keer de papieren wel zouden hebben ging ze akkoord en mochten we Zimbabwe in. Na flink wat US Dollars neer gelegd te hebben mochten we ook Zimbabwe in en konden we op weg naar het natuurlijke wonder van Afrika, de Victoria Falls.
Om de Victoria Falls te bezichtigen moest er weer flink wat betaald worden. Daarom besloten we dat het beter was de volgende dag te gaan, zodat we de hele dag konden genieten. Wel hebben we nog even op de brug tussen Zambia en Zimbabwe gestaan waar nu het droge deel van de waterval is (Droogseizoen). Na een paar bunjeejumpers bekeken te hebben zijn we weer terug gegaan naar de auto. Daar heeft Tim met flink onderhandelen wat oude kleren weten te ruilen voor souvenirs. Daarna het dorpje uitgereden en ergens in het Nationale park geparkeerd en daar afwachten of er nog wat dieren langs de auto gaan trekken.


Het droge gedeelte van de Victoria Falls.